در دستورهاى عبادى و احکام الهى، گاهى هدف تسلیم و پذیرش دستور و تمرین براى جلب رضایت خداوند و اطاعت محض از آفریدگار است و گاهى تمرین براى متابعت از سنت و روش پیامبر (ص) است و جهر و اخفات در نماز- چنان چه از بعضى روایات استفاده مى شود- یکى از سنت هاى پیامبر اکرم (ص) است که خداوند خواسته با این سنت امت را نسبت به پاى بندى به سیره و سنت پیامبرش آزمایش کند. اینکه آیا بلند خواندن نماز صبح و مغرب و عشاء تامل علمی دارد یا نه ؟ ظاهرا برای ما پوشیده است و تا به حال مستند قابل ارائه ای برای این مطلب بیان نشده است.

در جوامع روایایی ما چند حدیث در موضوع جهر و اخفات آمده است:

شخصى از امام (ع) پرسید: چرا نماز جمعه و مغرب و عشا را بلند بخوانیم و نماز ظهر و عصر باید آهسته خوانده شود؟

 امام (ع) در جواب فرمودند: پیامبر اکرم (ص) وقتى به معراج رفتند، اولین نمازى که بر او واجب شد ظهر جمعه بود و خداوند به پاس احترام پیامبر (ص) ملائکه را به میهمانى فرا خواند و همه نماز ظهر روز جمعه و مغرب و عشا را با پیامبر خواندند و خدا به پیامبرش دستور داد که نماز را بلند بخواند تا برترى او را بر ملائکه آشکار گرداند، ولى نماز عصر را چون به تنهایى انجام داد مائمور شد آهسته بخواند و علاوه بر اینکه بلند خواندن و آهسته خواندن یک نوع تعبد و تسلیم در مقابل دستورات پروردگار و اقتدا به سنت و روش پیامبر (ص) اکرم مى باشد.

از این روایت مى توان فهمید که به مقتضى شرایط باید بعضى از عبادات یا کارهاى خیر را آشکار انجام دهیم تا دیگران را به آن کار دعوت کنیم. بدین منظور وقتى از امام سوئال کردند: چرا نماز مغرب و عشا بلند خوانده مى شود؟ امام (ع) فرمود: چون در وقت مغرب و عشا هوا تاریک است؛ بنابراین قرائت را بلند مى خواندند که اگر کسى از آن نزدیکى عبور کرد، بداند نماز جماعت برپاست و شرکت کند، ولى در نماز ظهر و عصر چنین نیازى نیست. (علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى    ج‏1 ص : 803)